นานมาแล้ว มีพ่อค้านำกองคาราวานประกอบด้วย เกวียน 500 เล่ม บรรทุกสินค้าและอาหารไปขายต่างเมืองเป็นประจำ ระหว่างการเดินทางนั้นต้องผ่านทะเลทรายอันร้อนระอุ ซึ่งในตอนกลางวันอากาศจะร้อนมาก จึงต้องหยุดพักการเดินทางในตอนกลางวัน และออกเดินทางในตอนกลางคืนเท่านั้น
กองคาราวานเดินทางมาเป็นเวลาหลายวัน จนเหลือการเดินทางอีก 1 วัน ก็จะพ้นทะเลทรายนี้ไปได้ ทุกคนเลยกินอาหารและน้ำที่ติดเกวียนมาทั้งหมด และใช้ฟืนที่นำมาด้วยหมดแล้ว เพราะคิดว่า ในวันพรุ่งนี้ก็จะเดินทางถึงที่หมาย
เมื่อตกค่ำ กองคาราวานจึงพากันออกเดินทาง โดยมีคนนำทางนั่งอยู่ในเกวียนเล่มแรกเพื่อคอยบอกทาง ด้วยความอ่อนเพลียเพราะอดนอนมาหลายวัน คนนำทางได้เผลอหลับไป กองคาราวาจึงเดินย้อนกลับมาที่เดิมตรงจุดที่ตั้งค่ายพักแรมเมื่อวานนี้ กองคาราวานไม่สามารถเดินทางต่อไปได้ เพราะเป็นเวลากลางวันพอดี จึงจำเป็นต้องตั้งค่ายพักแรมอีกครั้ง พ่อค้าและบริวารทั้งหลาย รู้สึกอ่อนล้าและหิวน้ำมาก ทุกๆคนต่างพากันท้อแท้สิ้นหวัง
หัวหน้ากองเกวียน จึงคิดแก้ปัญหาโดยการออกสำรวจหาแหล่งน้ำ ด้วยความที่เป็นผู้มีปัญญา เมื่อเดินไปแล้วไปพบกับต้นหญ้ากอหนึ่ง ก็คิดว่าถ้าต้นหญ้านี้โตขึ้นมาได้ แสดงว่าภายใต้ดินนั้นจะต้องมีน้ำอยู่แน่ๆ
จึงสั่งบริวารให้ช่วยกันขุดดินเพื่อหาน้ำ และเมื่อขุดลึกลงไปก็ไม่พบเจอน้ำแต่อย่างใด กลับเจอแต่ก้อนหินก้อนใหญ่เท่านั้น ทุกคนต่างหมดแรงหมดกำลังใจและหมดหวังที่จะได้กินน้ำ จึงไม่อยากจะขุดดินต่อไป
แต่หัวหน้าหองเกวียนนั้นไม่ละความพยายาม จึงเอาหูไปแนบกับหินก้อนนั้น แล้วจึงรู้ว่าภายใต้หินก้อนนี้มีน้ำอยู่จริงๆ เพราะเขาได้ยินเสียงน้ำอยู่ข้างล่าง
หัวหน้ากองเกวียนจึงบอกกับบริวารทุกคนว่า
จงอย่าละความพยายาม ทุบหินนี้ให้แตก ไม่เช่นนั้น พวกเราทุกคนจะต้องตายกันแน่ๆ
บริวารจึงช่วยกันทุบหินก้อนนั้นให้แตก จนพบน้ำพุ่งขึ้นมาและทุกคนก็นำน้ำนั้นมาดื่มดับกระหาย และเมื่อถึงเวลากลางคืน จึงเดินทางต่อไปจนถึงจุดหมายและค้าขายได้เงินทองจำนวนมาก
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “การทำสิ่งใดด้วยความพยายาม จะทำให้ประสบความสำเร็จ”
